ผมรู้สึกทึ่งกับเรื่องสุนัขพลร่มในสงครามโลกครั้งที่สอง ในการเตรียมตัวสำหรับวันดี-เดย์ (6 มิถุนายน 1944) กองทัพฝ่ายสัมพันธมิตรต้องการใช้สัญชาตญาณอันแม่นยำของสุนัข เพื่อดมกลิ่นในบริเวณที่มีทุ่นระเบิด และเตือนทหารเมื่อมีภัยใกล้เข้ามา และวิธีเดียวที่จะนำเอาสุนัขเหล่านี้เข้าไปในเขตแดนของฝ่ายตรงข้ามได้คือการกระโดดร่ม แต่โดยสัญชาตญาณแล้วสุนัขจะกลัวการกระโดดร่มและถ้าว่ากันตามจริง คนเราเองก็กลัว แต่ภายหลังจากการฝึกหลายสัปดาห์ สุนัขเรียนรู้ที่จะเชื่อใจเจ้านายของมันมากพอที่จะกระโดดเมื่อได้รับคำสั่ง

มีใครไหมที่วางใจในองค์จอมเจ้านายของเรามากพอที่จะทำเรื่องยากๆ ที่ขัดกับสัญชาตญาณของเรา หรือเรื่องที่ทำให้เรารู้สึกกลัว โดยธรรมชาติเราอาจจะไม่ได้ใจกว้าง หรือยกโทษ หรืออดทนต่อคนที่สร้างปัญหาให้กับเรา แต่พระเยซูทรงสั่งให้เราไว้วางใจในพระองค์มากพอที่จะทำสิ่งที่อาจจะยากแต่เป็นประโยชน์ต่อแผ่นดินของพระองค์คือ “ข้าพระองค์วางใจในพระองค์ ขอทรงสอนข้าพระองค์ถึงทางที่ควรไป” (สดุดี 143:8)

สุนัขพลร่มจะได้รับเหรียญสำหรับความกล้าหาญของมัน ผมเชื่อว่าในสักวันหนึ่งเราเองก็จะได้ยินคำว่า “ดีมาก” เพราะเราได้เชื่อวางใจในองค์จอมเจ้านายพอที่จะกระโดด เมื่อพระองค์บอกว่า “ไป”