ไม่นานมานี้ ผมได้อ่านเรื่องของเอรอน ราลสตัน เขาเป็นนักปีนเขาซึ่งติดอยู่ในซอกเขาลึกอันห่างไกลเพียงลำพัง เขาแทบไม่มีหวังที่จะมีคนมาพบ และอ่อนกำลังลงเรื่อยๆ เขาต้องใช้วิธีการอันสาหัสเพื่อรักษาชีวิตเอาไว้ ขณะที่เขาทรมานอย่างที่สุด เขาตะโกนออกมาด้วยความเจ็บปวดและด้วยชัยชนะ เพราะเขาได้ปลดปล่อยตัวเอง และกลับออกไปใช้ชีวิตได้อีกครั้ง

ผู้คนที่อยู่ในเหตุการณ์ที่พระเยซูถูกตรึงกางเขน ได้เห็นช่วงเวลาแห่งความทุกข์ทรมานของพระองค์ และได้ยินพระองค์ทรงร้องตะโกนเสียงดังว่า “สำเร็จแล้ว!” ก่อนสิ้นพระชนม์ (ยอห์น 19:30) ถ้อยคำสุดท้ายของพระองค์ไม่ใช่เสียงร้องเพราะความเจ็บปวด แต่เป็นเสียงตะโกนแห่งชัยชนะ เพราะพระองค์ได้กระทำทุกสิ่งที่พระบิดาทรงใช้พระองค์มาสำเร็จแล้ว

เมื่อพระเยซูสิ้นพระชนม์ พระองค์ก็ได้มีส่วนร่วมในสิ่งที่เราทุกคนจะต้องเผชิญ และยิ่งไปกว่านั้น พระองค์ทรงกระทำสิ่งที่ไม่มีใครในพวกเราทำได้พระองค์ทรงจ่ายค่าไถ่บาปของเรา เพื่อเราจะได้รับการอภัยและชีวิตนิรันดร์โดยความเชื่อในพระองค์

“สำเร็จแล้ว!” คือเสียงตะโกนประกาศชัยชนะขององค์พระผู้เป็นเจ้า เพราะบัดนี้โดยพระองค์เราจึงหลุดพ้นจากอำนาจความบาป มีชีวิตอยู่ และเป็นไท

เนื่องจากการเสียสละของพระเยซูเพื่อเรา เราจึงเรียกวันที่พระองค์ทรงสิ้นพระชนม์ว่า วันศุกร์ประเสริฐ – DCM